Frank Rijkaard'ın suçu yok muydu? Vardı. Birincisi bu kadar iyi niyetli ve efendi bir insan olması, özü sözü bir, bir entelektüel olması. Yılmaz Vural'dan dayak yiyen, Hikmet Karaman'ın üç maç süren gazlarıyla harekete geçen, Fatih Terim'in fırçalarıyla büyüyen bir oyuncu jenerasyonunun Rijkaard'ı anlaması mümkün müydü? Rijkaard'ın suçu naifliğiydi. Oyuncularına bir arkadaş gibi yaklaşmasıydı, onların elini omzuna atıp muhabbet etmeye çalışmasıydı. Evet suçu buydu. Sen burada oyuncunla arkadaş olursan, onunla mutlaka çatışırsın. Bizde her akşam eve sarhoş gelip seni dövse bile babaya lâf çevrilmez, eli öpülür, sen de onun yerine gider arkadaşlarınla kavga edersin. Bu böyledir, "yeni tarz arkadaş olmak isteyen baba modeli" milletimiz için "entel" Avrupa yapımı bağımsız filmlerde gördükleri, hemen zapladıkları bir olgu olmaktan ileri değil. Sosyal anlayışımız bu. Sen burayı normal bir ülke sandın Frank. İnsanların kitap okuduklarını, kendilerini ayrıştıran her şeye karşı savaştıklarını, yöneticilerin işini rahatça yapabilmene izin vereceklerini, oyuncularına Dark Side of The Moon'u dinletebileceğini sandın. Hâlbuki ülkede şiir okuyanları gey sanan Borat'lar vardı. Bu kadar da değildir diyen, saflıkla eşdeğer bir optimizmle Galatasaray'a geldin belki de. Hatan buydu.
Bir Clash şarkısında olduğu gibi süpermarkette kayboldun, ruhunu istediler; vermedin ama artık mutlu değildin, özel indirimi bekler olmuştun. Sözler tutulmadığında, transferler yapılmadığında dahası elindeki birkaç iyi oyuncu da satıldığında, keşke ben de sizden alış-veriş etmem deseydin, biraz Terimcilik oynasaydın. Ama sen karşındakileri normal insanlar sandın. Bir Tears for Fears epiğinde olduğu gibi biz de herkes dünyayı yönetmek istiyor, bilmiyor muydun? Ama bunu yapacak cesaretleri olmadığından, seni atıyorlar kalabalığın içine. Hayatına hoş geldin, geri dönüş yok.
Bu sezon başından beri, zombi filmleri üstadı George A. Romero'nun asla çekemediği gelmiş geçmiş en iyi filmindeki baş rol oyuncusuydun. Çatıya oturup yüzbinlerce zombinin arasından her gün bir adam vuran, adamdın. Yüzbinlercesi vardı ama sen artık zombilerin seni ele geçirmesini bekliyor, ecelimle ölürsem iyidir diye bekliyordun. Arada sırada çatıdan bir kurşun sıkıyordun sadece tüm o kalabalığın üzerine. Arkadaş bellediğin öğrencilerin zaten zombiye dönüşmüş kalabalığa karışmışlardı babanın öldüğü gün. Sen insan kalmak istedin, kabahatın buydu. Şimdi senin için mutluyum ama ya bize ne olacak? Bazıları ancak adını bile bilmedikleri We Will Rock You şarkısı ile tempo tutacak toplu bilince sahip olabilirler ama taraftarlar arasında aklı selim olan bir azınlık da varmış, en azından teselli budur benim için. Şimdi aklı selim tüm Galatasaraylı dostlarım aynanın karşısına geçsinler ve "şeker adam, şeker adam, şeker adam" desinler...
Belki bu yazı bazılarına fazla romantik ve abartı gelecek ama benim üzüldüğümde gelecek. Haneke ne demişti bir gala öncesinde; "Rahatsız seyirler." Önümüzdeki günlerde Galatasaray'da yaşanacaklar için benim de daha fazlasını söyleyecek moralim yok şu an; rahatsız seyirler.
0 yorum:
Yorum Gönder